The Beginning of the End ... of the Beginning...

Tja, het einde van deze cursus is in zicht. Niet gek dat ik opeens moest denken aan een post op een Amerikaanse blog. Over de toespraak van Obama en wanneer de Amerikaanse troepen zich zullen terugtrekken in Afghanistan (voorlopig niet dus!).

Jammer dat de cursus voorbij is! Natuurlijk was het tijdrovend en heb ik zowat de hele cursus in de avonduurtjes gedaan. Begon de cursus aanvankelijk voor mij met een hoop gekreun en gesteun (omdat ik weer zat te rommelen met accounts), na 'ding 4' kwam er meer schot in. In het begin kwam het regelmatig voor dat ik bij discussies op onze blog dacht: “waar hébben ze het in hemelsnaam over?” Naarmate de tijd vorderde, kon ik lekker meepraten en wist ik waar ze op doelden. Leuk! Ik merk nu ook dat zaken me veel beter afgaan, omdat bepaalde technieken in zowat alle tools weer terugkomen. Je krijgt er handigheid in. Dat is sowieso al een verdienste van deze cursus! Samengevat kan ik stellen dat ik van 23-Archiefdingen veel heb opgestoken voor zowel zakelijke als privé doeleinden.

Kijk ik naar het BHIC, dan zijn de volgende ‘dingen’ denk ik interessant voor ons:
- Flickr (maar daar werken we al mee)
- RSS (hier geldt hetzelfde)
- Blog (n.b. het experiment in het nieuwe jaar omzetten in een project en dan zou ik daar graag aan mee willen blijven werken!)
- Twitter
- Chatten
- Podcast
- YouTube
- Genealogie 2.0
- Social Networks.

Na deze cursus staat al op mijn lijstje om te kijken hoe ik ons nieuws kan twitteren aan BHIC-volgers. Hoe kom ik trouwens aan BHIC-volgers? Ha, ha, ha. Ook zoiets! Ook ben ik van plan om alle nieuws op diverse sociale netwerken te plaatsen. YouTube zie ik als een ‘must’ voor het BHIC en Footnote vind ik erg inspirerend, met name voor het betere ‘jatwerk’ bij de start van een nieuwe website.
Het gevoel dat overheerst is dat het een zeer verrijkende cursus is met ongelimiteerde mogelijkheden. Toch denk ik dat het einde van deze cursus voor mij eigenlijk pas het begin is. Het zit nu eenmaal (nog) niet in mijn vezels om zo snel naar deze nieuwe tools te grijpen. Vooral als het druk is, ben ik snel geneigd te denken ‘laat maar zitten’. Maar hopelijk is dit een kwestie van tijd. Een soort van 'after care' zou voor mij geen overbodige luxe zijn...

De laatste alinea wil ik niet wijden aan wat er misschien wel niet beter of zo gekund had. Er valt immers altijd wel wat te mauwen!
Nee! Ik wil hier mijn dank uitspreken aan de initiators van deze cursus: voor de goed opgezette cursus, het mooie naslagwerk, de begeleiding en de vaak bemoedigende woorden. Dus, Rob, Christian, Luud én last but not least mijn coach Ton: Chapeau!

What about Archief 2.0?

Ik ben geen lid van Archief 2.0 en zal dat ook niet snel worden. Waarom niet? Om de eenvoudige reden dat ik geen archivaris ben en niet zal worden ook. Het is voor mij dus niet gemakkelijk om heel zinnige woorden te wijden aan Archief 2.0. Uiteraard kijk ik met enige regelmaat op dit netwerk om te kijken welke discussies er gevoerd worden. Met name omdat het bij Archief 2.0 eigenlijk altijd wel over communicatie in de breedste zin van het woord gaat. Toch zal ik me niet gaan mengen in discussies. Ik kijk wel uit!
Het blijft dus bij stiekem over de schouder meekijken, hoewel ik zelf meestal ook wel een mening heb over de gevoerde discussie, dat wel ;-)

Het nadeel van dit sociale netwerk (en al die andere die ik inmiddels heb bezocht) is dat het verslavend werkt. Ik vind het altijd super gezellig om te lezen wat er allemaal uitgewisseld wordt en welke gesprekken er gaande zijn. Reuze interessant allemaal, echt hoor! Helaas is dat ook het grote nadeel van heel het Web 2.0 gebeuren. Voor dat je het weet zit je úren achter je PC. Want bij Web 2.0 (dus óók bij Archief 2.0) geldt: The sky is the limit. Het is tijdrovend en het kan bij deadlines (die in mijn werk meer regel dan uitzondering zijn) soms erg handig zijn om je dan juist helemaal af te sluiten van al die informatiestromen waarmee je wordt dood gegooid.
Toch zie ik beslist de pluspunten van dit netwerk, want kennis delen ... is vermenigvuldigen. Openheid van zaken, communiceren, elkaar informeren en dat alles via internet...! Het is niet de toekomst, het is de realiteít! Daar moeten wij als archief in meegaan, we kunnen niet achterblijven. Time is running so fast these days. Wat dat betreft is Archief 2.0 dus onmisbaar voor de moderne archivaris.

Als een kind in een snoepjeswinkel

En toen was het de beurt aan de Amerikaanse site Footnote. Een prácht van een site, maar wel eentje waar je gemakkelijk in kan verdwalen, is mijn eerste indruk.

Eerst maar eens rustig rondkijken, zonder een account aan te maken. Ik ben nu al onder de indruk van wat ik hier allemaal zie en voel me als een klein kind in een snoepjeswinkel. Dat smaakt naar meer en ik zou nu eigenlijk al willen dat er een dergelijke site zou bestaan over de Nederlandse geschiedenis. Maar, wat niet is kan nog komen!

Na een eerste kennismaking, wil ik hier wel een accountje aan wagen. Nadat de bevestiging is binnengekomen, krijg ik onmiddellijk een keuzemenu voorgeschoteld. Laat ik maar eens beginnen met een tour door Footnote. In kort bestek krijg ik uitleg van de mogelijkheden van deze site: duidelijk en overzichtelijk. Zo staat er hoe je teksten kunt annoteren, hoe je een stukje tekst in de spotlights kunt zetten, hoe je plaatjes met elkaar kan verbinden. Hoe je iets kan voorzien van commentaar en - niet geheel onbelangrijk - waar een goed commentaar aan moet voldoen. Geweldig goed!
Om Marilou's advies maar eens op te volgen, heb ik een kijkje genomen bij de 'Member Discoveries' om te zien waar andere Footnote-leden mee bezig zijn op dit moment. En dat is veel, zoveel dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Maar ik laat me niet ontmoedigen en zoek een aardig krantenknipseltje uit in de Roundup Record Tribune van 15 juni 1933 en annoteer daar een stukje van. Ook zet ik een mooi gedichtje uit dezelfde pagina in Spotlight. Meteen daarna verschijnt mijn Spotlight bij 'Recent Member Discoveries'. Daarna nog even gekeken naar 'I Remember', dat gelinkt aan Facebook. Als je geschiedenis persoonlijk wilt maken, is dit het wel. Ook de Native American Collection op Footnote is de moeite waard. Wat een prachtige foto's van indianenstammen met van die mooie tijdbalken erbij! Om je vingers bij af te likken.

Het is een verslavende en inspirerende site, zoveel is zeker! Wat ik er zo aardig aan vind? Allereerst de manier waarop ze je wegwijs maken op de site: prettig en duidelijk. Daarnaast is de site uitgebreid (misschien té), zit mooi in elkaar en is zeer divers. De interactieve tijdbalk die zich aanpast aan het onderwerp is schitterend, zou écht iets voor ons zijn! Maar een dergelijke site valt of staat met de inhoud die je hebt. Bovendien zouden wij een dergelijke presentatie nooit alleen kunnen opzetten. Dus heb je partners nodig (en een grote bak met geld!). Je zou wel gedeelten van Footnote naar onze site kunnen vertalen. Zo zouden wij bijvoorbeeld met andere RHC's de naturalisatiedossiers op dezelfde manier kunnen opzetten. Ook die tijdbalk lijkt me mooi, bijvoorbeeld voor onze lokale pagina's.

Kortom, veel stof om over na te denken!

Effe blippen

Tja, dat was ik vanavond dus van plan, maar blip.fm is kennelijk uit de lucht. Gelukkig heb ik vanmiddag op mijn werk al wat geëxperimenteerd met deze website. Muziek gezocht die ik leuk vind en geblipt. Toch weet ik niet of dit mijn 'ding' is. Thuis maak ik regelmatig gebruik van Nederland FM, klikken en dan luisteren. Natuurlijk kan ik dan niet mijn eigen lijsten samenstellen en contact maken met vrienden. Persoonlijk is dit voor mij net zoiets als LibraryThing, maar dan is de specialiteit muziek. Heel goed dat het er is, maar het heeft op dit moment niet zo mijn belangstelling.

Voor het BHIC zie ik niet zoveel mogelijkheden trouwens. Dat neemt niet weg dat last.fm en blip.fm zeer interessante sites kunnen zijn voor instituten die veel beeld- & geluidsmateriaal hebben. Laatst hoorde ik toevallig dat we in ons archief nog muziek hebben van de Vughtse Nachtegaaltjes. Deze 'vogeltjes' zongen de sterren van de hemel en hebben zelfs nog de Hilversumse studio's gehaald. Maar om deze site nu enkel voor deze muziekbanden uit de kast te halen? Ik weet het niet.

Let's hyve! Over sociale netwerken en zo ...

Eigenlijk heeft deze cursus me best al het een en ander opgeleverd. En dan heb ik de eindstreep nog niet eens gehaald, kun je nagaan!

Gisteravond zag ik mijn oudste dochter voor de verandering weer eens op Hyves zitten. Het aardige is, ze houdt van contacten, maar is nogal wars van de zaken waar meisjes op haar leeftijd doorgaans mee bezig zijn: (merk)kleding, make-up, foto's (liefst gefotoshopt), jongens, kapsels enzovoort.

Gezien mijn 23-archief-ervaringen vroeg ik haar eens een kijkje te mogen nemen op haar Hyves-pagina en die van haar vriendinnen. Daar had ze eigenlijk niet eens moeite mee. Ik was erg onder de indruk van deze vorm van communicatie. Blij verrast, maar ook wel een beetje verbaasd! Ik zag foto's van meisjes de revue passeren die ik nauwelijks herkende. "Is dat Roos? En eh, is dat... hè, is dat Fleur?", hoorde ik mezelf zeggen. Het zag er allemaal behoorlijk mooi en professioneel uit: gefotoshopte foto's (het leken zowaar fotomodellen!), gepimpte pagina's met prachtige teksten, rare, inhoudsloze zinnen en reacties, dat wel. Maar wat ik zag, leek op wat ik en mijn vriendinnen vroeger ook deden, maar dan lekker op de ouderwetse manier: agenda's helemaal vol kliederen en beplakken, versieren en voorzien van teksten. Onze leraren werden er moedeloos van.

Je kunt er negatief over doen of het belachelijk vinden. Toch is Hyves een middel bij uitstek voor jongeren om hun identiteit te ontwikkelen, om te laten zien wie ze zijn en om contact met leeftijdsgenoten te zoeken. Vrienden maken gaat trouwens sneller dan in het echt. Ik vind Hyves zo gek nog niet, als dat tenminste ondersteunend is en er IRL ook nog gecommuniceerd wordt.

Terug naar mijn dochter en haar pagina. Ze vond dat het hoogste tijd was voor een flinke make-over (vond ik ook trouwens!). Nieuwe foto's, andere vormgeving, leuk achtergrondje, dat soort werk! Dus hebben we heerlijk SAMEN zitten knippen en plakken: creatief met Hyves. "Eigenlijk niks voor moeders hoor!", zei ze een beetje onwennig. "My God, ze moesten eens weten in mijn klas", schaterde ze daarna uit. Toch voelde ik op dat moment dat ik de coole-moeder-test wel had gehaald. Nou ja, wellicht denkt zij daar anders over ;-).

Ontmoet boekenwurmen...virtueel of IRL?

Al jaren ben ik lid van 'Café Livre' in Breda. Dat is een Stichting die avonden organiseert voor boekenliefhebbers. Tijdens die bijeenkomsten "behandelen" ze boeken, die je niet snel in de Top 10 bij Bruna zult aantreffen. Nee. Het zijn boeken waar je met anderen over móet praten. Schrijvers over wie je meer wilt weten. Boeken die je raken en die vaak ook controversieel zijn.

Je zult begrijpen dat mijn boekenkast door Café Livre in de loop der jaren behoorlijk is uitgepuild. Laatst besloot ik dan ook tijdens een opruimwoede dat alle boeken maar eens weg moesten. Waar naar toe, is een ander verhaal. Heel rigoreus eigenlijk. Maar anderzijds, ik lees boeken maar één keer. Hoogst zelden haalt een boek bij mij de tweede leesronde. Oké, er zijn een paar boeken die de selectie "prullenbak" zullen weerstaan. Dat zijn boeken die ik heb gekregen of die voorin zijn opgesierd met een persoonlijke noot. Van een schrijver of dierbaar iemand. Daar ben ik heel zuinig op uiteraard, want er zit vaak een persoonlijk verhaal aan vast.

'LibraryThing' vind ik interessant om in rond te snuffelen. Via het account van 23 Archiefdingen heb ik tien boeken toegevoegd om deze site al spelenderwijs te ontdekken. Aardig om te zien dat zoveel mensen dezelfde boeken hebben gelezen en ook mooi wat ze er aan commentaar bijzetten.

Toch vraag ik me af wat ik met LibraryThing aan moet. Tegelijkertijd realiseer ik me waarom dit gevoel mij bekruipt. Ik deel mijn gedachten over boeken liever IRL. Die avonden in het Ginneken, in het bruine café van 'Uncle Jean', waar ik altijd met mijn vriendin naar toe ga, waar we schrijvers ontmoeten, recensenten en andere boekenliefhebbers... Die avonden koester ik! Nee, sorry LibraryThing, voorlopig houd ik het liever bij het concept: cafeetje, boekje, wijntje!

'Lurken' op het StamboomForum

Hoewel ik aanvankelijk best opzag tegen dit 'ding', blijkt ook dit onderwerp weer interessante facetten voor mij in petto te hebben.

Eerst heb ik me ingeschreven bij 'StamboomForum'. Eenmaal op het forum beland, heb ik de naam 'BHIC' maar eens ingetypt. Kijken wat er gebeurde. Een enorme waslijst aan berichten variërend van vragen, antwoorden en zoekopdrachten verdrongen zich op mijn scherm.

Een wereld gaat voor je open, want je denkt dat je al een hele piet bent als je dagelijks je binnengekomen e-mails, telefoontjes en natuurlijk de mondelinge reacties afhandelt (laat staan dat je al je 'things to do' hebt afgehandeld...).
Je staat er dan te weinig bij stil dat er zich achter je "gezichtsveld" een enorm netwerk van interactiviteit afspeelt tussen mensen, jóuw (potentiële) klanten! En die kansen kun je benutten, sterker nog, móet je benutten!
De eye-opener voor mij was eigenlijk dat er een persbericht van ons (mij!) bij 'actualiteit' stond, gepost door een zekere meneer Dimitri Vlas. Voor sommigen misschien een oude bekende, maar voor mij zeer zeker niet! Op dat moment realiseerde ik me dat ik dit bericht natuurlijk ook zélf had kunnen plaatsen op een dergelijk forum.

En wat hebben we hier weer van geleerd? Ik zal vanuit mijn vakgebied dus véél meer gebruik moeten gaan maken van dit soort fora, omdat 'ons' nieuws zich zo als een olievlek kan verspreiden. Met andere woorden: deze social networks structureel inzetten bij het promoten van onze producten, diensten en activiteiten. Dat geldt overigens ook voor de werkzaamheden op onze studiezaal, hoewel ik verwacht dat er al de nodige stapjes in deze richting zijn gezet.